Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Po raz pierwszy w Polsce zaprezentujemy przekrojową wystawę dzieł Giorgia Morandiego – jednego z najwybitniejszych włoskich artystów XX wieku. Wystawa powstała we współpracy z Muzeum Morandiego w Bolonii. W Zachęcie będzie można zobaczyć obrazy, rysunki i grafiki, które składają się na wyjątkowo spójny, kontemplacyjny język wizualny Morandiego.

Śluz to pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości Joanny Fluder – artystki, która przez lata tworzyła poza głównym nurtem instytucjonalnego świata sztuki. Jej malarstwo i instalacje łączą surrealizm z autobiografią, tworząc opowieść o doświadczeniu życia na marginesie – w cieniu porażki, wśród istot niepozornych.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Po raz pierwszy w Polsce zaprezentujemy przekrojową wystawę dzieł Giorgia Morandiego – jednego z najwybitniejszych włoskich artystów XX wieku. Wystawa powstała we współpracy z Muzeum Morandiego w Bolonii. W Zachęcie będzie można zobaczyć obrazy, rysunki i grafiki, które składają się na wyjątkowo spójny, kontemplacyjny język wizualny Morandiego.

Śluz to pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości Joanny Fluder – artystki, która przez lata tworzyła poza głównym nurtem instytucjonalnego świata sztuki. Jej malarstwo i instalacje łączą surrealizm z autobiografią, tworząc opowieść o doświadczeniu życia na marginesie – w cieniu porażki, wśród istot niepozornych.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Po raz pierwszy w Polsce zaprezentujemy przekrojową wystawę dzieł Giorgia Morandiego – jednego z najwybitniejszych włoskich artystów XX wieku. Wystawa powstała we współpracy z Muzeum Morandiego w Bolonii. W Zachęcie będzie można zobaczyć obrazy, rysunki i grafiki, które składają się na wyjątkowo spójny, kontemplacyjny język wizualny Morandiego.

Śluz to pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości Joanny Fluder – artystki, która przez lata tworzyła poza głównym nurtem instytucjonalnego świata sztuki. Jej malarstwo i instalacje łączą surrealizm z autobiografią, tworząc opowieść o doświadczeniu życia na marginesie – w cieniu porażki, wśród istot niepozornych.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Po raz pierwszy w Polsce zaprezentujemy przekrojową wystawę dzieł Giorgia Morandiego – jednego z najwybitniejszych włoskich artystów XX wieku. Wystawa powstała we współpracy z Muzeum Morandiego w Bolonii. W Zachęcie będzie można zobaczyć obrazy, rysunki i grafiki, które składają się na wyjątkowo spójny, kontemplacyjny język wizualny Morandiego.

Śluz to pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości Joanny Fluder – artystki, która przez lata tworzyła poza głównym nurtem instytucjonalnego świata sztuki. Jej malarstwo i instalacje łączą surrealizm z autobiografią, tworząc opowieść o doświadczeniu życia na marginesie – w cieniu porażki, wśród istot niepozornych.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Po raz pierwszy w Polsce zaprezentujemy przekrojową wystawę dzieł Giorgia Morandiego – jednego z najwybitniejszych włoskich artystów XX wieku. Wystawa powstała we współpracy z Muzeum Morandiego w Bolonii. W Zachęcie będzie można zobaczyć obrazy, rysunki i grafiki, które składają się na wyjątkowo spójny, kontemplacyjny język wizualny Morandiego.

Śluz to pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości Joanny Fluder – artystki, która przez lata tworzyła poza głównym nurtem instytucjonalnego świata sztuki. Jej malarstwo i instalacje łączą surrealizm z autobiografią, tworząc opowieść o doświadczeniu życia na marginesie – w cieniu porażki, wśród istot niepozornych.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Po raz pierwszy w Polsce zaprezentujemy przekrojową wystawę dzieł Giorgia Morandiego – jednego z najwybitniejszych włoskich artystów XX wieku. Wystawa powstała we współpracy z Muzeum Morandiego w Bolonii. W Zachęcie będzie można zobaczyć obrazy, rysunki i grafiki, które składają się na wyjątkowo spójny, kontemplacyjny język wizualny Morandiego.

Śluz to pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości Joanny Fluder – artystki, która przez lata tworzyła poza głównym nurtem instytucjonalnego świata sztuki. Jej malarstwo i instalacje łączą surrealizm z autobiografią, tworząc opowieść o doświadczeniu życia na marginesie – w cieniu porażki, wśród istot niepozornych.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Po raz pierwszy w Polsce zaprezentujemy przekrojową wystawę dzieł Giorgia Morandiego – jednego z najwybitniejszych włoskich artystów XX wieku. Wystawa powstała we współpracy z Muzeum Morandiego w Bolonii. W Zachęcie będzie można zobaczyć obrazy, rysunki i grafiki, które składają się na wyjątkowo spójny, kontemplacyjny język wizualny Morandiego.

Śluz to pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości Joanny Fluder – artystki, która przez lata tworzyła poza głównym nurtem instytucjonalnego świata sztuki. Jej malarstwo i instalacje łączą surrealizm z autobiografią, tworząc opowieść o doświadczeniu życia na marginesie – w cieniu porażki, wśród istot niepozornych.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Po raz pierwszy w Polsce zaprezentujemy przekrojową wystawę dzieł Giorgia Morandiego – jednego z najwybitniejszych włoskich artystów XX wieku. Wystawa powstała we współpracy z Muzeum Morandiego w Bolonii. W Zachęcie będzie można zobaczyć obrazy, rysunki i grafiki, które składają się na wyjątkowo spójny, kontemplacyjny język wizualny Morandiego.

Śluz to pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości Joanny Fluder – artystki, która przez lata tworzyła poza głównym nurtem instytucjonalnego świata sztuki. Jej malarstwo i instalacje łączą surrealizm z autobiografią, tworząc opowieść o doświadczeniu życia na marginesie – w cieniu porażki, wśród istot niepozornych.

Najnowszy film Katarzyny Depty-Garapich przygotowany na wystawę w Miejscu Projektów Zachęty nosi tytuł Zdziczała — tak jak wystawa i prezentowane na niej nowe prace. Autorka zdaje się mówić o potędze natury, w której pozycja człowieka, zwierzęcia i rośliny jest równa, a transformacja międzygatunkowa w pełni możliwa; wskazuje na „dziką” stronę człowieka, jego jedność z przyrodą.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Po raz pierwszy w Polsce zaprezentujemy przekrojową wystawę dzieł Giorgia Morandiego – jednego z najwybitniejszych włoskich artystów XX wieku. Wystawa powstała we współpracy z Muzeum Morandiego w Bolonii. W Zachęcie będzie można zobaczyć obrazy, rysunki i grafiki, które składają się na wyjątkowo spójny, kontemplacyjny język wizualny Morandiego.

Śluz to pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości Joanny Fluder – artystki, która przez lata tworzyła poza głównym nurtem instytucjonalnego świata sztuki. Jej malarstwo i instalacje łączą surrealizm z autobiografią, tworząc opowieść o doświadczeniu życia na marginesie – w cieniu porażki, wśród istot niepozornych.

Najnowszy film Katarzyny Depty-Garapich przygotowany na wystawę w Miejscu Projektów Zachęty nosi tytuł Zdziczała — tak jak wystawa i prezentowane na niej nowe prace. Autorka zdaje się mówić o potędze natury, w której pozycja człowieka, zwierzęcia i rośliny jest równa, a transformacja międzygatunkowa w pełni możliwa; wskazuje na „dziką” stronę człowieka, jego jedność z przyrodą.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Śluz to pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości Joanny Fluder – artystki, która przez lata tworzyła poza głównym nurtem instytucjonalnego świata sztuki. Jej malarstwo i instalacje łączą surrealizm z autobiografią, tworząc opowieść o doświadczeniu życia na marginesie – w cieniu porażki, wśród istot niepozornych.

Najnowszy film Katarzyny Depty-Garapich przygotowany na wystawę w Miejscu Projektów Zachęty nosi tytuł Zdziczała — tak jak wystawa i prezentowane na niej nowe prace. Autorka zdaje się mówić o potędze natury, w której pozycja człowieka, zwierzęcia i rośliny jest równa, a transformacja międzygatunkowa w pełni możliwa; wskazuje na „dziką” stronę człowieka, jego jedność z przyrodą.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Śluz to pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości Joanny Fluder – artystki, która przez lata tworzyła poza głównym nurtem instytucjonalnego świata sztuki. Jej malarstwo i instalacje łączą surrealizm z autobiografią, tworząc opowieść o doświadczeniu życia na marginesie – w cieniu porażki, wśród istot niepozornych.

Najnowszy film Katarzyny Depty-Garapich przygotowany na wystawę w Miejscu Projektów Zachęty nosi tytuł Zdziczała — tak jak wystawa i prezentowane na niej nowe prace. Autorka zdaje się mówić o potędze natury, w której pozycja człowieka, zwierzęcia i rośliny jest równa, a transformacja międzygatunkowa w pełni możliwa; wskazuje na „dziką” stronę człowieka, jego jedność z przyrodą.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Śluz to pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości Joanny Fluder – artystki, która przez lata tworzyła poza głównym nurtem instytucjonalnego świata sztuki. Jej malarstwo i instalacje łączą surrealizm z autobiografią, tworząc opowieść o doświadczeniu życia na marginesie – w cieniu porażki, wśród istot niepozornych.

Najnowszy film Katarzyny Depty-Garapich przygotowany na wystawę w Miejscu Projektów Zachęty nosi tytuł Zdziczała — tak jak wystawa i prezentowane na niej nowe prace. Autorka zdaje się mówić o potędze natury, w której pozycja człowieka, zwierzęcia i rośliny jest równa, a transformacja międzygatunkowa w pełni możliwa; wskazuje na „dziką” stronę człowieka, jego jedność z przyrodą.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Śluz to pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości Joanny Fluder – artystki, która przez lata tworzyła poza głównym nurtem instytucjonalnego świata sztuki. Jej malarstwo i instalacje łączą surrealizm z autobiografią, tworząc opowieść o doświadczeniu życia na marginesie – w cieniu porażki, wśród istot niepozornych.

Najnowszy film Katarzyny Depty-Garapich przygotowany na wystawę w Miejscu Projektów Zachęty nosi tytuł Zdziczała — tak jak wystawa i prezentowane na niej nowe prace. Autorka zdaje się mówić o potędze natury, w której pozycja człowieka, zwierzęcia i rośliny jest równa, a transformacja międzygatunkowa w pełni możliwa; wskazuje na „dziką” stronę człowieka, jego jedność z przyrodą.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Śluz to pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości Joanny Fluder – artystki, która przez lata tworzyła poza głównym nurtem instytucjonalnego świata sztuki. Jej malarstwo i instalacje łączą surrealizm z autobiografią, tworząc opowieść o doświadczeniu życia na marginesie – w cieniu porażki, wśród istot niepozornych.

Najnowszy film Katarzyny Depty-Garapich przygotowany na wystawę w Miejscu Projektów Zachęty nosi tytuł Zdziczała — tak jak wystawa i prezentowane na niej nowe prace. Autorka zdaje się mówić o potędze natury, w której pozycja człowieka, zwierzęcia i rośliny jest równa, a transformacja międzygatunkowa w pełni możliwa; wskazuje na „dziką” stronę człowieka, jego jedność z przyrodą.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Śluz to pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości Joanny Fluder – artystki, która przez lata tworzyła poza głównym nurtem instytucjonalnego świata sztuki. Jej malarstwo i instalacje łączą surrealizm z autobiografią, tworząc opowieść o doświadczeniu życia na marginesie – w cieniu porażki, wśród istot niepozornych.

Najnowszy film Katarzyny Depty-Garapich przygotowany na wystawę w Miejscu Projektów Zachęty nosi tytuł Zdziczała — tak jak wystawa i prezentowane na niej nowe prace. Autorka zdaje się mówić o potędze natury, w której pozycja człowieka, zwierzęcia i rośliny jest równa, a transformacja międzygatunkowa w pełni możliwa; wskazuje na „dziką” stronę człowieka, jego jedność z przyrodą.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Śluz to pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości Joanny Fluder – artystki, która przez lata tworzyła poza głównym nurtem instytucjonalnego świata sztuki. Jej malarstwo i instalacje łączą surrealizm z autobiografią, tworząc opowieść o doświadczeniu życia na marginesie – w cieniu porażki, wśród istot niepozornych.

Najnowszy film Katarzyny Depty-Garapich przygotowany na wystawę w Miejscu Projektów Zachęty nosi tytuł Zdziczała — tak jak wystawa i prezentowane na niej nowe prace. Autorka zdaje się mówić o potędze natury, w której pozycja człowieka, zwierzęcia i rośliny jest równa, a transformacja międzygatunkowa w pełni możliwa; wskazuje na „dziką” stronę człowieka, jego jedność z przyrodą.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Śluz to pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości Joanny Fluder – artystki, która przez lata tworzyła poza głównym nurtem instytucjonalnego świata sztuki. Jej malarstwo i instalacje łączą surrealizm z autobiografią, tworząc opowieść o doświadczeniu życia na marginesie – w cieniu porażki, wśród istot niepozornych.

Najnowszy film Katarzyny Depty-Garapich przygotowany na wystawę w Miejscu Projektów Zachęty nosi tytuł Zdziczała — tak jak wystawa i prezentowane na niej nowe prace. Autorka zdaje się mówić o potędze natury, w której pozycja człowieka, zwierzęcia i rośliny jest równa, a transformacja międzygatunkowa w pełni możliwa; wskazuje na „dziką” stronę człowieka, jego jedność z przyrodą.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Śluz to pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości Joanny Fluder – artystki, która przez lata tworzyła poza głównym nurtem instytucjonalnego świata sztuki. Jej malarstwo i instalacje łączą surrealizm z autobiografią, tworząc opowieść o doświadczeniu życia na marginesie – w cieniu porażki, wśród istot niepozornych.

Najnowszy film Katarzyny Depty-Garapich przygotowany na wystawę w Miejscu Projektów Zachęty nosi tytuł Zdziczała — tak jak wystawa i prezentowane na niej nowe prace. Autorka zdaje się mówić o potędze natury, w której pozycja człowieka, zwierzęcia i rośliny jest równa, a transformacja międzygatunkowa w pełni możliwa; wskazuje na „dziką” stronę człowieka, jego jedność z przyrodą.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Śluz to pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości Joanny Fluder – artystki, która przez lata tworzyła poza głównym nurtem instytucjonalnego świata sztuki. Jej malarstwo i instalacje łączą surrealizm z autobiografią, tworząc opowieść o doświadczeniu życia na marginesie – w cieniu porażki, wśród istot niepozornych.

Najnowszy film Katarzyny Depty-Garapich przygotowany na wystawę w Miejscu Projektów Zachęty nosi tytuł Zdziczała — tak jak wystawa i prezentowane na niej nowe prace. Autorka zdaje się mówić o potędze natury, w której pozycja człowieka, zwierzęcia i rośliny jest równa, a transformacja międzygatunkowa w pełni możliwa; wskazuje na „dziką” stronę człowieka, jego jedność z przyrodą.

Wystawa otwiera archiwa Zachęty, by na nowo przyjrzeć się sieciom globalnych relacji artystycznych w czasach PRL. Współcześni artyści i artystki konfrontują te historie z teraźniejszością pytając, co zostało z „internacjonalistycznych przyjaźni” sprzed 1989 i jak mogą one kształtować nasze wyobrażenia wspólnej przeszłości.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Śluz to pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości Joanny Fluder – artystki, która przez lata tworzyła poza głównym nurtem instytucjonalnego świata sztuki. Jej malarstwo i instalacje łączą surrealizm z autobiografią, tworząc opowieść o doświadczeniu życia na marginesie – w cieniu porażki, wśród istot niepozornych.

Najnowszy film Katarzyny Depty-Garapich przygotowany na wystawę w Miejscu Projektów Zachęty nosi tytuł Zdziczała — tak jak wystawa i prezentowane na niej nowe prace. Autorka zdaje się mówić o potędze natury, w której pozycja człowieka, zwierzęcia i rośliny jest równa, a transformacja międzygatunkowa w pełni możliwa; wskazuje na „dziką” stronę człowieka, jego jedność z przyrodą.

Wystawa otwiera archiwa Zachęty, by na nowo przyjrzeć się sieciom globalnych relacji artystycznych w czasach PRL. Współcześni artyści i artystki konfrontują te historie z teraźniejszością pytając, co zostało z „internacjonalistycznych przyjaźni” sprzed 1989 i jak mogą one kształtować nasze wyobrażenia wspólnej przeszłości.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Śluz to pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości Joanny Fluder – artystki, która przez lata tworzyła poza głównym nurtem instytucjonalnego świata sztuki. Jej malarstwo i instalacje łączą surrealizm z autobiografią, tworząc opowieść o doświadczeniu życia na marginesie – w cieniu porażki, wśród istot niepozornych.

Najnowszy film Katarzyny Depty-Garapich przygotowany na wystawę w Miejscu Projektów Zachęty nosi tytuł Zdziczała — tak jak wystawa i prezentowane na niej nowe prace. Autorka zdaje się mówić o potędze natury, w której pozycja człowieka, zwierzęcia i rośliny jest równa, a transformacja międzygatunkowa w pełni możliwa; wskazuje na „dziką” stronę człowieka, jego jedność z przyrodą.

Wystawa otwiera archiwa Zachęty, by na nowo przyjrzeć się sieciom globalnych relacji artystycznych w czasach PRL. Współcześni artyści i artystki konfrontują te historie z teraźniejszością pytając, co zostało z „internacjonalistycznych przyjaźni” sprzed 1989 i jak mogą one kształtować nasze wyobrażenia wspólnej przeszłości.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Najnowszy film Katarzyny Depty-Garapich przygotowany na wystawę w Miejscu Projektów Zachęty nosi tytuł Zdziczała — tak jak wystawa i prezentowane na niej nowe prace. Autorka zdaje się mówić o potędze natury, w której pozycja człowieka, zwierzęcia i rośliny jest równa, a transformacja międzygatunkowa w pełni możliwa; wskazuje na „dziką” stronę człowieka, jego jedność z przyrodą.

Wystawa otwiera archiwa Zachęty, by na nowo przyjrzeć się sieciom globalnych relacji artystycznych w czasach PRL. Współcześni artyści i artystki konfrontują te historie z teraźniejszością pytając, co zostało z „internacjonalistycznych przyjaźni” sprzed 1989 i jak mogą one kształtować nasze wyobrażenia wspólnej przeszłości.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Najnowszy film Katarzyny Depty-Garapich przygotowany na wystawę w Miejscu Projektów Zachęty nosi tytuł Zdziczała — tak jak wystawa i prezentowane na niej nowe prace. Autorka zdaje się mówić o potędze natury, w której pozycja człowieka, zwierzęcia i rośliny jest równa, a transformacja międzygatunkowa w pełni możliwa; wskazuje na „dziką” stronę człowieka, jego jedność z przyrodą.

Wystawa otwiera archiwa Zachęty, by na nowo przyjrzeć się sieciom globalnych relacji artystycznych w czasach PRL. Współcześni artyści i artystki konfrontują te historie z teraźniejszością pytając, co zostało z „internacjonalistycznych przyjaźni” sprzed 1989 i jak mogą one kształtować nasze wyobrażenia wspólnej przeszłości.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Najnowszy film Katarzyny Depty-Garapich przygotowany na wystawę w Miejscu Projektów Zachęty nosi tytuł Zdziczała — tak jak wystawa i prezentowane na niej nowe prace. Autorka zdaje się mówić o potędze natury, w której pozycja człowieka, zwierzęcia i rośliny jest równa, a transformacja międzygatunkowa w pełni możliwa; wskazuje na „dziką” stronę człowieka, jego jedność z przyrodą.

Wystawa otwiera archiwa Zachęty, by na nowo przyjrzeć się sieciom globalnych relacji artystycznych w czasach PRL. Współcześni artyści i artystki konfrontują te historie z teraźniejszością pytając, co zostało z „internacjonalistycznych przyjaźni” sprzed 1989 i jak mogą one kształtować nasze wyobrażenia wspólnej przeszłości.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Najnowszy film Katarzyny Depty-Garapich przygotowany na wystawę w Miejscu Projektów Zachęty nosi tytuł Zdziczała — tak jak wystawa i prezentowane na niej nowe prace. Autorka zdaje się mówić o potędze natury, w której pozycja człowieka, zwierzęcia i rośliny jest równa, a transformacja międzygatunkowa w pełni możliwa; wskazuje na „dziką” stronę człowieka, jego jedność z przyrodą.

Wystawa otwiera archiwa Zachęty, by na nowo przyjrzeć się sieciom globalnych relacji artystycznych w czasach PRL. Współcześni artyści i artystki konfrontują te historie z teraźniejszością pytając, co zostało z „internacjonalistycznych przyjaźni” sprzed 1989 i jak mogą one kształtować nasze wyobrażenia wspólnej przeszłości.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Najnowszy film Katarzyny Depty-Garapich przygotowany na wystawę w Miejscu Projektów Zachęty nosi tytuł Zdziczała — tak jak wystawa i prezentowane na niej nowe prace. Autorka zdaje się mówić o potędze natury, w której pozycja człowieka, zwierzęcia i rośliny jest równa, a transformacja międzygatunkowa w pełni możliwa; wskazuje na „dziką” stronę człowieka, jego jedność z przyrodą.

Wystawa otwiera archiwa Zachęty, by na nowo przyjrzeć się sieciom globalnych relacji artystycznych w czasach PRL. Współcześni artyści i artystki konfrontują te historie z teraźniejszością pytając, co zostało z „internacjonalistycznych przyjaźni” sprzed 1989 i jak mogą one kształtować nasze wyobrażenia wspólnej przeszłości.

Od prapoczątków architektury jedną z jej podstawowych funkcji jest ochrona. Zestaw lęków, które towarzyszą jej mieszkańcom, ewoluował – ludzie nadal poszukują w architekturze schronienia przed zjawiskami atmosferycznymi czy żywiołami, a współcześnie mierzą się również z katastrofą klimatyczną, wojnami czy perspektywą masowych migracji. Czy architektura ma narzędzia do tego, by chronić nas przed przeciwnościami losu? Jakie praktyki związane z budowaniem i użytkowaniem budynków możemy wdrożyć, by zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa?

Najnowszy film Katarzyny Depty-Garapich przygotowany na wystawę w Miejscu Projektów Zachęty nosi tytuł Zdziczała — tak jak wystawa i prezentowane na niej nowe prace. Autorka zdaje się mówić o potędze natury, w której pozycja człowieka, zwierzęcia i rośliny jest równa, a transformacja międzygatunkowa w pełni możliwa; wskazuje na „dziką” stronę człowieka, jego jedność z przyrodą.

Wystawa otwiera archiwa Zachęty, by na nowo przyjrzeć się sieciom globalnych relacji artystycznych w czasach PRL. Współcześni artyści i artystki konfrontują te historie z teraźniejszością pytając, co zostało z „internacjonalistycznych przyjaźni” sprzed 1989 i jak mogą one kształtować nasze wyobrażenia wspólnej przeszłości.