zdjęcia i montaż: Józef Robakowski

Film przywołuje Instrument osobisty skonstruowany przez Wodiczkę w 1969 roku. Urządzenie jest pierwszą z wielu prac poświęconą problemowi wypowiadania się w przestrzeni publicznej. Składa się ze słuchawek, z mikrofonu umieszczonego na czole i sensorów dźwięku na dłoniach. Za ich pomocą artysta, obracając się w różne strony, wyłapywał i przetwarzał dźwięki z otoczenia. Instrument osobisty odnosił się do sytuacji politycznej w ówczesnej Polsce. W czasach komunizmu władza monopolizowała przestrzeń publiczną. Wszystkie komunikaty musiały być bezkrytycznie przyjmowane, bez dowolnych i indywidualnych interpretacji.