W pracy Odniesienia w Galerii Foksal w 1977 roku Krzysztof Wodiczko wyświetlał obrazy z rzutnika: polityczną fotografię prasową, fragment architektury władzy i religijne dzieło sztuki, na które nałożył linie horyzontalną, wertykalną i diagonalną. Jego projekcje w innych galeriach w drugiej połowie lat 70. XX wieku ukazywały gesty rąk, mimikę twarzy przywódców politycznych i dzieła sztuki. Na początku lat 80. artysta wyszedł z zamkniętych pomieszczeń w przestrzeń miejską i wyświetlał projekcje na fasadach gmachów publicznych. Nazwał je „projekcjami pamięci”, bo wiązały się z reaktywacją historii budowli czy pomnika. Poddawał w nich krytyce władzę i jej instytucje. Z czasem jego zainteresowania przesunęły się z ważnych wydarzeń historii powszechnej na lokalne opowieści pokrzywdzonych i wykluczonych jednostek czy grup społecznych.

Projekcja z 14 listopada 2005 roku poprzedziła otwarcie w Zachęcie monograficznej wystawy Wodiczki Pomnikoterapia (2005/2006). W dwa pionowe pilastry dźwigające tympanon neoklasycystycznej fasady gmachu artysta wpisał sylwetki kobiet — kariatyd —rozmawiających ze sobą, czasem zwracających się wprost do widzów zebranych przed budynkiem galerii. Poruszane tematy dotyczyły sytuacji kobiet we współczesnej Polsce, problemów i dramatów, z jakimi muszą się mierzyć: psychicznej i fizycznej przemocy domowej, której są najczęstszymi ofiarami, a czasem także sprawczyniami, alkoholizmu, nierównego statusu społecznego, niekonsekwencji prawnych, przestępczości.

ARTIBUS — napis widniejący na fasadzie Zachęty oznacza ideę poświęcenia budynku „sztukom i umiejętnościom”. Zachęta w nazwie galerii sugeruje więc także „zachętę do sztuki”. Artysta zauważył, że „w przypadku projekcji może to oznaczać nie tylko zachętę do rozwijania sztuk i umiejętności, ale również zachętę do walki o równoprawny dostęp do wszelkich sztuk i umiejętności. Do równoprawnego i swobodnego uprawiania sztuk. Do umiejętności walki o swoje prawa ludzkie i obywatelskie”.

 Audiodeskrypcja | Transkrypcja