Jan Dobkowski jeszcze podczas studiów odrzucił rozwiązania fakturalne wywodzące się z postimpresjonizmu. Wyeliminował z obrazu przestrzeń malarską, a powierzchnię płótna wypełniał dużymi płaskimi plamami gładko kładzionego koloru. Ograniczył gamę barwną do dwóch kontrastujących ze sobą barw dopełniających: czerwieni i zieleni. Linia kreśląca kształty biegła niespokojnymi, zawiłymi skrętami, tworząc secesyjno-dekoracyjne układy. Pomimo deformacji i wyolbrzymienia kształtów jego obrazy są przedmiotowe, a nie abstrakcyjne. Na obrazie Zachłanna kobieta widać zwierzęco-ludzką istotę o szeroko rozłożonych ramionach z rozczapierzonymi palcami. Jej głowa zbudowana jest z oczu otoczonych wieńcem zmultiplikowanych piersi. Formy zdają się przepływać jedna w drugą, przez co sprawiają wrażenie zatrzymania w dynamicznym ruchu. Praca wyraża radość życia, a natura pojmowana jest tu jako podlegająca nieustannej przemianie.