Jan Dobkowski jeszcze podczas studiów odrzucił rozwiązania fakturalne wywodzące się z postimpresjonizmu. Wyeliminował z obrazu przestrzeń malarską, a powierzchnię płótna wypełniał dużymi płaskimi plamami gładko kładzionego koloru. Ograniczył gamę barwną do dwóch kontrastujących ze sobą barw dopełniających: czerwieni i zieleni. Linia kreśląca kształty biegła niespokojnymi, zawiłymi skrętami, tworząc secesyjno-dekoracyjne układy. Pomimo deformacji i wyolbrzymienia kształtów jego obrazy są przedmiotowe, a nie abstrakcyjne. W połowie lat 70. z obrazów zniknęła postać ludzka – została sama dynamiczna, falista kreska. Dobkowski zaczął malować farbami o kolorach przełamanych – głębszych i ciemniejszych. W pracy Drzewa Jana D. z układu drobnych linii wyłaniają się smukłe kształty pni drzew. Zamiast żywiołowości typowej dla poprzedniego etapu twórczości artysty pojawia się nastrój skupienia. W tych obrazach jest wyczuwalna spokojna, pełna zadumy refleksja egzystencjalna.