Pejzaż LXXI A

Roman Artymowski

  • typ obiektu: malarstwo
  • rok powstania: 1982
  • materiał/technika: akryl, płótno
  • wymiary: 100 x 73 cm
  • numer inw.: M-12
  • reprodukcja na licencji: CC BY-NC-ND 3.0

Roman Artymowski malował w latach 50. postimpresjonistyczne figury i pejzaże. Z czasem w jego pracach pojawiła się wyraźna konstrukcja geometryczna, a w połowie lat 70. głównym motywem swoich obrazów uczynił kulę. Ograniczenie różnorodności rozwiązań kompozycyjnych do jednego pozwoliło skupić uwagę widza na rozwiązaniach kolorystycznych – wyrafinowany kolor przełamywał schematyzm kompozycji geometrycznej, kojarząc się z egzotycznym, przedstawiającym słońce nad horyzontem pejzażem. Jego intensywność wynikała z doświadczenia płaskiego pustynnego krajobrazu Iraku – od 1959 roku artysta regularnie odwiedzał ten kraj i uczył grafiki w Bagdadzie. Poza realnym odniesieniem kule mają też znaczenie symboliczne – są zapisem radości, nadziei, ale też poczucia zagrożenia. Krytyczka i historyczka sztuki Bożena Kowalska pisała, że obrazy „dzięki ograniczeniu środków i geometryzacji zyskały […] monumentalizm, dzięki rygorowi ładu – czystość i harmonię, dzięki różnorodności świetlnych i kolorystycznych rozwiązań – dynamikę i napięcia lub uciszenie. Czasem zaś te wszystkie, choć tak oszczędne środki potrafią przywołać myśl o tajemnicy bytu, kosmosu i nieskończoności”.

Ewa Skolimowska​​​​​​​

Inne prace artysty w kolekcji Zachęty

  • Zdjęcie pracy Pejzaż XXI
    Pejzaż XXIRoman Artymowski1978
  • Zdjęcie pracy Pejzaż LXXXXVII
    Pejzaż LXXXXVIIRoman Artymowski1985

Inne prace z tej kategorii

  • Zdjęcie pracy Promienna z cyklu Trzy gracje
    Promienna z cyklu Trzy gracjeKrzysztof Kiwerski
  • Abstrakcyjny obraz w formacie poziomego prostokąta, utrzymany w odcieniach błękitu z brązowymi akcentami. Przestrzenne, organiczne formy przypominające organy wewnętrzne, wypełniają szczelnie całą powierzchnię obrazu. Układ rytmicznych, łukowatych linii i
    Przestrzeń-post IKonrad Jarodzki1982
  • Obraz z przeplecionych parcianych pasów. Grubsze, ciemnozielone pasy, plecione ścisło, tworzą jakby tło dla ażurowego kwadratu z jasnych pasków, w środku kompozycji. Przez połowę kwadratu, od lewego górnego rogu został dodatkowo przepleciony brązowy sznur.
    Próba zakłóceniaMarek Dzienkiewicz1984