Na początku lat 70. XX wieku Maria Pinińska-Bereś zaczęła odchodzić od tradycyjnie pojmowanej rzeźby — zrezygnowała z jej trwałości i ciężaru (również ze względów praktycznych — by móc samej przenosić lekkie prace) i świadomie sięgnęła po kojarzone z kobietami tekstylia i techniki krawieckie. Zaczęła wypychać i modelować obiekty z tkanin, następnie kompozycje te pokrywać białą i różową farbą akrylową, przez co kojarzyły się z organicznymi, erotycznymi formami. Od końca lat 70. krytyka artystyczna wiązała prace rzeźbiarki z feminizmem. Za życia artystki jej twórczość nie była w pełni doceniona i zrozumiana, renesans przeżywa dopiero w ostatnich latach.

De-kon-strukcja Krzywej Wieży II to składająca się z trzech elementów instalacja. Tytuł został wpisany bezpośrednio w pracę — teksty często stanowią dopełnienie rzeźb artystki. Mamy tu do czynienia ze zmianą znaczenia jednego z symboli europejskiej kultury: Krzywej Wieży w Pizie. Wieża Pinińskiej-Bereś nie jest z trwałego materiału, lecz z gąbki, i nie ma szlachetnego koloru — jest różowa (ten kolor to znak rozpoznawczy artystki). Dekonstrukcja w tym wypadku odnosi się do architektury, lecz w latach 90. była w Polsce również popularnym pojęciem filozoficznym (stworzonym ok. 1960 roku przez Jacques’a Derridę). Słynny zabytek został rozłożony na trzy obiekty nasuwające sensualno-erotyczne skojarzenia.

 Model 3D