Czterdzieści i cztery, to niekonwencjonalne ujęcie wystawy przekrojowej. W skład wystawy wchodzą nowe prace, w tym monumentalna tkanina Bez tytułu (Rozwarte), 2012, cykl fotografii Bez tytułu (Pornalikes), 2002–2012, oraz instalacja Bez tytułu (Polska Über Alles), 2012, łącząca emblematyczne elementy znane z wcześniejszych prac artysty – Dance Floor (1996) i Nazistów (1998).
Wybór prac prezentowany jest w specjalnej scenografii mającej komunikować estetyczną wizję artysty w duchu tradycji dzieła totalnego (Gesamtkunstwerk). Uklański przemienia na przykład jedną z neoklasycystycznych sal Zachęty w rodzaj wielkiej macicy skonstruowanej z podwieszonych farbowanych tkanin. Powstała w ten sposób „jaskinia” służy jako tło dla fotografii i obrazów – między innymi obrazów z ostrużyn ołówków, ceramicznych mozaik, obrazów żywicowych i innych przykładów metamalarskiej praktyki Uklańskiego.
Różnorodność wybranych prac wskazuje, że nie sposób zaszufladkować jego twórczości do jednej kategorii. Swobodnie porusza się między technikami, zmienia projekty i tematy, przechodząc od fotografii do rzeźby, od instalacji do performansu, od malarstwa do filmu.
Konceptualne podstawy jego sztuki również oscylują pomiędzy przeciwstawnymi siłami i znaczeniami. Jeżeli poszukiwać w tej twórczości jakiegoś wątku głównego, to jest nim owa nieostra granica dzieląca pospolitość od piękna, transgresję od banału. Uklański nie boi się łączyć w jednej pracy przyjemnej formy i polemicznej treści – to heretycki gest, który w świecie sztuki uważany jest za nawet bardziej prowokacyjny niż inne podejmowane przezeń kontrowersyjne tematy (jak w przypadku prac Naziści, Pornalikes czy Bez tytułu (GingerAss), 2003). Ta wywrotowa strategia sprawia, że „krytyczna” lub polityczna funkcja twórczości Uklańskiego wydaje się podejrzana wielu historykom i krytykom sztuki, a także publiczności. Jednak to właśnie w wieloznacznym, niestabilnym przekazie płynącym z tego konceptualnego napięcia tkwi kluczowe znaczenie sztuki artysty.
Tytuł wystawy to informacja o tym, ile lat skończy artysta w trakcie trwania ekspozycji – informacja świadomie egotyczna, będąca też odniesieniem do „kryzysu wieku średniego”. „Czterdzieści i cztery” jest także aluzją do słynnego poetyckiego proroctwa Adama Mickiewicza, zapowiadającego nadejście wskrzesiciela narodu:
„Z matki obcej; krew jego dawne bohatery
A imię jego będzie czterdzieści i cztery”.
Piotr Uklański urodził się w 1968 roku w Warszawie. Studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. W latach 1989/90 uczęszczał do gościnnej pracowni Marka Koniecznego, Kontynuował studia z wolnej stopy wraz ze Zbigniewem Warpechowskim, Krzysztofem Zarębskim i Pawłem Freislerem. Studiował także fotografię w Cooper Union School for Advancement of Science and Art w Nowym Jorku. Mieszka i pracuje w Nowym Jorku i Warszawie.
Wystawy Piotra Uklańskiego to m.in.: Polska Neo-awangarda (Carlson Gallery, Londyn 2012), 75. Doroczna Parada Pułaskiego, (Nowy Jork, 2012), Piotr (Massimo De Carlo, Mediolan, 2011), Discharge! (Gagosian Gallery, Nowy Jork, 2011), 2010 Whitney Biennial (Whitney Museum of American Art, Nowy Jork, 2010), When Things Cast No Shadow (5th Berlin Biennale for Contemporary Art, Berlin, 2008), Biało-czerwona (Gagosian Gallery, Nowy Jork, 2008), Joy of Photography (Musées de la ville de Strasbourg, Strasburg, 2007), A Retrospective (Vienna Secession, Wiedeń, 2007), Summer Love (Whitney Museum of American Art, Nowy Jork, 2007), Shapes of Space (Solomon R. Guggenheim Museum, Nowy Jork, 2007), Summer Love (63. Międzynarodowy Festiwal Filmowy, Wenecja, 2006), Where Are We Going? (Palazzo Grassi, Wenecja, 2006), Territorio Livere (26 São Paulo Biennale, São Paulo, 2004), Piotr Uklański (Kunsthalle Basel, Bazylea, 2004), Dreams and Conflicts: The Viewer’s Dictatorship (50. Międzynarodowa Wystawa Sztuki, Wenecja, 2003), Project 72 (MoMA, Nowy Jork, 2000), Greater New York (P.S.1, Nowy Jork, 2000), The Nazis (KW Institute for Contemporary Art, Berlin, 2000), Naziści (Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa, 2000), Manifesta 2 (Casino Luxemburg – Forum d’Art contemporain, Luxemburg, 1998), Życie jakie powinno być (Galeria Grodzka, Lublin, 1995).
Prace Piotra Uklańskiego znajdują sie w kolekcjach m.in. Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku, Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Solomon R. Guggenheim w Nowym Jorku, Tate Modern w Londynie, Walker Art Center w Minneapolis, Museum of Modern Art w Chicago, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Migros Museum für Gegenwartskunst w Zurychu czy Fundacji François Pinaulta.
