Magdalena Moskwa eksploruje relację pomiędzy ciałem i sferą duchową. Ciało człowieka pojmuje jako „puszkę dla ducha”, formę relikwiarza. Nie odtwarza jego zewnętrznego wyglądu, ale dąży do uchwycenia zapisanych na powierzchni skóry wewnętrznych stanów psychicznych. W portretach olejnych starała się zawrzeć energię żywego ciała. Niedługo potem zastąpiła podłoże malarskie zaprawą kredową, pozwalającą na oddanie cielesnej miękkości i ciepła. Wrażenie sensualności podkreślała także laserunkowa technika malarska. Po portretach pojawiły się zbliżenia poszczególnych części ciała, np. dłoni, palca. Z czasem opracowane reliefowo podobrazie zaczęło przypominać ciało z otworami odsłaniającymi fragmenty jego wnętrza. Artystka zbliżała się stopniowo do powierzchni skóry, aby w końcu przekroczyć ją w rzeźbiarskim obiekcie. Bez tytułu, 81 to fragment ciała z otwartą raną, pokryty szlagaluminium w kolorze srebrnym, z krawędziami przypominającymi krwawą tkankę. Moskwa w jednym z wywiadów powiedziała: „Chcę to odczarować dla siebie i innych. Wnętrzności, śluzówki z moich obrazów lśnią perłowo i mienią się kolorami tęczy, są prawie idealne jak relikwie czy klejnoty. […] Wystarczy zapomnieć, że wnętrzności są odrażające, żeby zobaczyć ich prawdziwą, niepokojącą urodę”. Jej obrazy i rzeźby swą organiczną obecnością mają oswajać z rzeczywistością ciała, budzić w widzu współodczuwanie i dreszcze.