W 1964 roku Benon Liberski wziął udział w ogólnopolskim konkursie Człowiek i praca w Polsce Ludowej, w którym otrzymał drugą nagrodę za obraz Dyspozytor. Temat go zaintrygował, zaczął więc wyjeżdżać na plenery przemysłowe (cementownia w Działoszynie, fabryka maszyn w Skierniewicach, puławskie Azoty i kopalnia Marcel w Radlinie), malował kolosy, cementownie, zbiorniki — krajobraz przemysłowy pozbawiony ludzkiej obecności.

Jedną z tych prac jest namalowany najprawdopodobniej na podstawie poplenerowych szkiców, pełen dynamizmu obraz Moje wspomnienia — Huta Katowice (1973). Płótno dobrze manifestuje zaangażowaną po stronie socjalizmu postawę absolwenta Wydziału Grafiki Propagandowej w Katowicach i jego chęć trafienia do jak najszerszej publiczności. Mamy tu do czynienia z prawdziwą fascynacją światem maszyn — na pierwszym planie znalazły się dwa gigantyczne koła koparek, za nimi z oddali widoczne są ciężarówki i inne urządzenia. Napis „uwaga”, cyfrowe i literowe oznaczenia maszyn oraz agresywna czerwień przeciwstawiona stalowej szarości niektórych elementów urządzeń przemysłowych wzmagają gorączkową atmosferę przedstawienia. Autor obrazu nie dba o estetykę, rozpiera ramy, przypomina kadr z filmu sensacyjnego czy też, przez swój plakatowy charakter, fragment komiksu.

Jest to jedna z tych paradoksalnych prac Liberskiego, które ukazują ikony socjalizmu, a zarazem zdradzają fascynację amerykańską kulturą, przykład polskiej wersji pop artu. Mocny kontur i kolor, prosty układ form mógł został zaczerpnięty z obrazów Fernanda Légera, podobnie jak zainteresowanie współczesnymi tematami, np. rozwojem przemysłu.

Karolina Zychowicz