Otwarta w 1965 roku ekspozycja gum zamyka triadę indywidualnych ekspozycji Dederki w warszawskiej Kordegardzie. Dwie wcześniejsze prezentacje (Witold Dederko – fotografia, 1957; Moja Warszawa, 1961) koncentrowały się na wykorzystywaniu modernistycznych dokonań na rzecz reorientacji charakteru polskiego fotoreportażu. Dederko pokazał wówczas publiczności swój świeży, autorski projekt Notatnik Warszawski, który zdecydowanie odbiegał od niegdyś tak bliskich mu zainteresowań technikami szlachetnymi.

Magdalena Abakanowicz (1930–2017) studiowała w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w latach 1950–1954. Początkowo zajmowała się malarstwem, szybko jednak zrezygnowała z tego medium na rzecz tkaniny. Pierwszą wystawę indywidualną miała w warszawskiej Kordegardzie w 1960 roku. Dwa lat później pokazała swe prace na Biennale w Lozannie, które zadecydowało o wykrystalizowaniu się polskiej szkoły tkaniny. 

Wystawa w Zachęcie stanowiła dużą prezentację współczesnej francuskiej architektury i sztuki użytkowej. Od drugiej połowy lat 50. XX wieku nastąpiła stopniowa intensyfikacja kulturalnej wymiany między Francją a Polską, której przejawem były wspierane przez władze przedsięwzięcia wystawiennicze. Kuratorem Form był znany architekt wnętrz i projektant mebli René Herbst, współzałożyciel założonego w 1929 roku L'Union des artistes modernes (UAM), w latach 1950–1966 przewodniczący Formes utiles, sekcji UAM zajmującej się wzornictwem przemysłowym. 

Wystawa, zajmująca wszystkie sale Zachęty, była największą edycją cyklicznych pokazów urządzanych od 1959 roku na zlecenie stołecznej Rady Narodowej przez Oddział Warszawski Związku Polskich Artystów Plastyków. O znaczącej w skali warszawskiego establishmentu oficjalnej randze imprezy świadczyła wyjątkowa liczebność, jak i skład 24 osobowego Komitetu Honorowego.

Wystawa była pierwszą w Zachęcie prezentacją zachodnioeuropejskiego wzornictwa przemysłowego, a drugą zagraniczną w ogóle — po wystawie jugosłowiańskiej sztuki użytkowej z 1959 roku. Dla warszawskiej publiczności włoska wystawa, wraz z pokazem wzornictwa Finlandii (urządzonym w 1962 roku pawilonie meblowym przy ul. Przeskok) oraz ekspozycją Formy — Francja (Zachęta, 1964) stanowiła jedną z najważniejszych okazji do zapoznania się z designem zza Żelaznej Kurtyny.

Wystawę Jerzego Nowosielskiego, która została otwarto w CBWA „Zachęta” 6 marca 1963 roku,  uznano na łamach prasy za „rewelację artystyczną zimowego sezonu artystycznego” w Warszawie. Jak pisze badaczka twórczości Nowosielskiego Krystyna Czerni, lata 60. XX wieku to „najciekawszy okres w twórczości artysty, apogeum jego malarstwa sztalugowego. Nowosielski maluje dużo, w natchnieniu, jakby niesiony falą sukcesu i wiary w siebie".