Praca jest konsekwencją rozważań artysty na temat jego praktyki malarskiej i sztuki konceptualnej. Od 1967 w obrazach Strefy zacierał on granice między kształtem a jego tłem.
Environment w pulsującym świetle czerwonym i niebieskim skomponowane z geometrycznych, płynnych form i zmiennych kolorów nie jest już statycznym obrazem-obiektem, ale przestrzennym układem obserwacji i doświadczania. Dzięki „choreografii” stworzonej z kontrastowego światła o zmieniającym się natężeniu dzieło jest w ruchu, zacierają się w nim kształty i relacje przestrzenne.
„W tym wypadku nie chodziło o obiekt. Zaopatrzone w pulsujące stopniowo (od 0 do maksimum) źródła światła niebieskiego i czerwonego chwilami »znikają« dla oka, dając wrażenie ciągłości oddychającej błękitem, fioletem i czerwienią. […] Rzeźbiarz »buduje formę« od fragmentu do fragmentu. Koniec. Tutaj forma jest kształtowana jednym płynnym, wolnym gestem: zgięcie, skręcenie. Pozostaje oczywiście fakt posiadania własnych granic przedmiotu. W całości jednak niweluje je przechodzące płynnie światło niebiesko-czerwone: obiekty zanurzają się w przestrzeni i stopniowo wyłaniają” – pisał autor.
Environment artysta komponował za każdym razem nieco inaczej, pokazując je m.in. na zbiorowej wystawie w Galerii pod Moną Lisą we Wrocławiu (1969), Sympozjum Wrocław ’70, na ekspozycji indywidualnej w Galerii Współczesnej w Warszawie (1970), a także na wystawie retrospektywnej w Muzeum Narodowym we Wrocławiu (2011).