Data powstania: 10.07.2025

W ostatnich latach swojej kariery artystycznej Morandi wciąż doskonalił język malarski, zmierzając ku coraz większemu uproszczeniu przedmiotu — w procesie stopniowej dematerializacji i dążenia do abstrakcji. Od lat 50. jego obrazy cechuje gra między formami pozytywowymi i negatywowymi, pełnymi i pustymi, uzupełniającymi się w idealnie wyważonej kompozycji. Ten rezultat udawało się mu osiągnąć dzięki świadomemu użyciu koloru, który definiuje objętość przedmiotów. Przedstawione frontalnie, często wykraczają poza swoją gatunkowość, otoczone aurą tajemnicy i poetycką ciszą, wibrującą pod wpływem światła — substancji i esencji dzieła artysty. W martwych naturach z późnego okresu wszystkie elementy obrazu — kolor, forma, objętość, światło, przestrzeń, cień i tło — są jedynie zasugerowane. Kształty przenikają się dzięki subtelnej grze światła i koloru, ale obiekt wciąż istnieje — w pamięci artysty i na płótnie — jako trwała, pierwotna forma.

Od 1956 roku, po rezygnacji z techniki akwaforty, Morandi z nową energią poświęcił się akwareli — technice kluczowej dla jego estetycznych poszukiwań w ostatnich latach życia. W tych pracach powracają, choć w formie bardziej ulotnej, znane już motywy. Skupione w centrum pracy, niemal nierozpoznawalne, zdają się unosić w przestrzeni niczym duchy lub efemeryczne zjawy. Pojawia się tu ponownie napięcie między pozytywem a negatywem, a kolor buduje sugestię objętości przedmiotów wyłaniających się z bieli kartki papieru.