Od początku lat 60. XX wieku Alina Szapocznikow zmienia swoją twórczość i zaczyna interesować się cielesnością, później w szczególności własnym ciałem. Jednocześnie odkrywa dla swoich prac nowe materiały – poliester, poliuretan, dla których porzuca dawne, tradycyjne tworzywa i dzięki którym może uzyskać doskonałe formy. Pierwsza była Noga (1965), potem zaś powstały odlewy innych fragmentów ciała, nie tylko artystki. W 1967 roku Szapocznikow wykonała odlewy form brzucha modelki. Motyw ten wykorzystała później tworząc serię Brzuchy, oraz prace: Powtarzalny moduł, Janus, Sinobrody. W rzeźbie Zwarta widoczny jest także odlew brzucha wtopiony w dużą owalną kompozycję, co doskonale wpisuje pracę w oeuvre artystki z tego czasu.