Kompozycje tworzone przez Aleksandrę Jachtomę w pierwszej połowie lat 60. XX wieku noszą jeszcze cechy figuracji. W martwych naturach, portretach i scenach figuralnych z tego okresu dominuje syntetyczna forma operująca symetrią, istotną rolę odgrywa kolor i faktura. Kompozycja w zieleni wykorzystuje bogactwo spektrum jednego koloru dzięki subtelnym zderzeniom różnych odcieni tytułowej barwy w osobnych polach obrazu, wyznaczanych przez geometryczne i organiczne kształty. Całą powierzchnię płótna wypełnia uproszczona postać anioła lub świętego z szeroko rozłożonymi ramionami, z nimbem wokół głowy, rozświetlona wewnętrznym blaskiem. Figura przedstawiona jest frontalnie, cechuje ją dostojeństwo charakterystyczne dla malarstwa ikon. Mistycyzm, którym emanuje obraz, w późniejszej twórczości artystki przybierze formę czystej abstrakcji.

Michał Jachuła