Wydarzenie tłumaczone na PJM
Spojrzenie pełne zachwytu. Próba zrozumienia nigdy nie była częścią jego planu; podziwia zwinne ruchy dłoni, błądzi wzrokiem dookoła, nazywa. Widzi w nich piękno, tak jak w układających się hierarchiach. Piękno innego, które zapewnia pełnię własnego istnienia. Piękno, po którym można się wspiąć – być może. Żadnych esów-floresów, żadnych niezrozumiałych języków – jedynie język, którego innym nie udało się nauczyć.
W swoim najnowszym performansie Daniel Kotowski nawiązuje do pracy wideo Wonderland autorstwa Erkana Özgena. Turecki artysta ukazuje w nim niesłyszącego bohatera, małego chłopca, który opisuje brutalne doświadczenia własnej rodziny podczas wojny w Syrii i ucieczkę z tego kraju. W wywiadzie na temat tej pracy Özgen dzieli się zachwytem nad ekspresyjnymi ruchami ciała chłopca, jednocześnie nie zdając sobie sprawy, że dziecko posługuje się prostym językiem migowym; fascynuje go jedynie estetyka ruchu. Zachwyca się artystyczną stroną gestów, zamykając je zarazem w sferze tego, co prymitywne; wykorzystuje chłopca do stworzenia jakby ekspresjonistycznego obrazu czy też kolonialnej antropologii wymykającej się możliwemu tłumaczeniu.
Daniel Kotowski dekonstruuje tę pozorną niewinność estetycznego zachwytu, który sączy się z uznanej przez nas kultury, która delikatnie i szybko romantyzuje i delegitymizuje „innych” – ich ciała, języki, światotworzenia. Zachwyt i przemoc nie tworzą przypadkowej pary, lecz są kolonialnym, wpisanym w kulturę punktem widzenia, który jednocześnie odrzuca wrażliwość osoby patrzącej. Kotowski postrzega performans jako przestrzeń wspólnego (dys)komfortu i wrażliwości i obala granice skonstruowane przez samą scenę. Albo raczej je przywłaszcza, odkształca, przesuwa, w zachwycie nad tym, co peryferyjne, ujawniając fasadowość tego, co jawi się jako centrum – w zachwycie potwierdzającym własne status quo, jednak nadal w obrębie sztuki.
tekst: Weronika Zalewska
performans: Daniel Kotowski
kostiumy: Paweł Włodarski
konsultacja choreograficzna: Alicja Czyczel
koprodukcja: Festival Theaterformen
-
08.06 – 29.09.2024Łzy szczęścia
Wystawa pomyślana jest jako przestrzeń, w której równie ważną rolę jak prezentowane prace odgrywają aktywność publiczności i program performatywny. Zaproszeni artyści i artystki poprzez swoje działania wchodzą w dialog z wybranymi dziełami i wskazują na możliwość alternatywnego zwiedzania galerii. Program performatywny, podobnie jak choreografia wystawy, uwzględnia różne sposoby funkcjonowania w świecie i wrażliwość publiczności. Zachęca także do cielesnego doświadczania dzieł sztuki.
Zachęta – Narodowa Galeria SztukiZachęta